Όσο δυσκολοχώνευτο κι αν είναι το άδοξο «αντίο» της «επίσημης αγαπημένης» και η 5η συνεχόμενη αποτυχημένη προσπάθεια σε Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα (από το 2011 κι εντεύθεν), δεν παύει να αποτελεί μία πραγματικότητα.
Μία πραγματικότητα που είναι οδυνηρή και σκληρή, ακριβώς επειδή το ίδιο το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες για μία επιτυχία, που εδώ και 13 χρόνια κοιτάμε με τα κυάλια και που, κακά τα ψέματα, είχαμε όλα τα φόντα τουλάχιστον να την ακουμπήσουμε.
Στην χειρότερη περίπτωση, μέσω μίας πρόκρισης στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Δυστυχώς το καταραμένο χιαστί παιχνίδι της προημιτελικής φάσης χάθηκε για 4η συνεχή φορά (το 2011 από την Γαλλία, το 2015 από την Ισπανία, το 2017 από την Ρωσία και φέτος από την Γερμανία), με το τελικό 107-96 υπέρ της «νάσιοναλμανσάφτ» να σηματοδοτεί την πρώτη νίκη των αντιπάλων μας μετά από 21 χρόνια (03/09/2001 στην Αττάλεια) και 13 σερί ήττες στις ελληνογερμανικές μονομαχίες.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Gazzetta